වනලිය

ඝන අඳුර රජ කරන මිනිස් පුළුටක් නැතී
ඈ මටම අතවනයි මෙහේ වරෙන් නුඹ සකී
පිනි බින්දූ තැවරිච්ච තණ පිඩලි මත වැටී
මීදුමේ ගැල්වෙන්න, කොළඹ ඉඳලම හතී

සොබාදම මතු කරපු වන වඳුලේ ගැටි ගැටී
යමං හිත නවතන්න සැබෑ දැහැනක වැදී
මුවම සිඹ සනසන්න මිහිරි දිය වැල් ඇතී
වරෙන් අදවත් මෙහෙට අතවනයි නොනැවතී

ඉස්සරත් ප්‍රිය කෙරුවේ හරිත පැහැ රටාවට
ඒ නිසයි හිත බැඳුනේ නිබඳ තුරු ලතාවට
ගෙන එන්න බැරි උනත් අරන් මයේ දිහාවට
හිත කියයි යමු යන්න ඇගේ ගල් ගුහාවට